Wiek Ziemi

Duża część naszej wiedzy o historii Ziemi bazuje na datowaniu izotopowym. Dzięki tej metodzie naukowcy określają ilość izotopów (pochodnych) wybranych pierwiastków promieniotwórczych w próbkach geologicznych i na ich podstawie ustalają wiek próbek. Jednak najnowsze badania na Uniwersytecie Stanowym w Północnej Karolinie wskazują, że dotychczasowe metody są nieprecyzyjne i w konsekwencji zniekształcają rzeczywisty wiek badanych próbek skał.

A wszystko przez to, że pewne izotopy radioaktywne ulegają rozpadowi w różnym czasie, na pochodne o odmiennych właściwościach. Na przykład rubid-87 rozpada się w stront-87, który jest stabilny i nie ulega dalszemu procesowi degradacji. W celu oszacowania wieku próbki skały, naukowcy najpierw obliczają stężenie rubidu-87 i strontu-87, a następnie porównują je do referencyjnego stężenia strontu-86.
Obliczając zależności rubidu-87 do strontu-86 i strontu-86 do strontu-87 tworzony jest wykres, tak zwany isochron, na podstawie którego ostatecznie odczytuje się wiek próbki. Proces, który najlepiej działa w stosunku do skał magmowych, został wykorzystany do badania ziemskich i księżycowych formacji skalnych. Jak się jednak okazuje, w obliczeniach nie bierze pod uwagę wielu ważnych innych zmiennych mających wpływ na ostateczny wynik.
Przede wszystkim atomy różnych pierwiastków dyfundują (przemieszczają się) w materiale w różnym stopniu. W tym przypadku atomy strontu-86 są mniejsze niż strontu-87 lub rubidu, przez co rozprzestrzeniają się szybciej w jednorodnej skale. W rzeczywistości często mamy do czynienia z próbkami zanieczyszczonymi, z uszkodzeniami mechanicznymi i domieszkami innych materiałów, co istotnie wpływa na własności samej próbki jak i prędkość dyfuzji atomów izotopów.

Obecnie stosowany proces datowania posługuje się wysokim stopniem uogólnienia, z pominięciem istotnych cech i właściwości fizyko-chemicznych próbek, a to powoduje najprawdopodobniej niedookreślenie wieku badanych skał. Biorąc pod uwagę fakt, że naukowcy używają tej metody przez dziesięciolecia nasze zorientowanie w wieku Ziemi staje się niepokojąco niedokładne.

Najwyraźniej zapowiada się żmudna weryfikacja wszystkich przebadanych próbek skał.

Źródło: North Carolina State University